"A Serious Game" [recenzja]

Idealne dla: fanów "Kochanka królowej" Arcela, "Z dala od zgiełku", kina Terence'a Daviesa, powieści sióstr Brönte

W adaptacjach dawnych powieści jest coś pocieszającego - komfort znanego, niewiele miejsca na improwizacje, rodzaj solidności. Wszystkie te cechy są częścią "A Serious Game ", ale jest też coś więcej, bo choć to opowieść kostiumowa, siedząca w fotelu reżyserki znakomita bergmanowska aktorka Pernilla August wydobywa z niej nadzwyczaj nowoczesnego ducha. Feminizująca wersja międzyklasowego romansu z epoki? Proszę bardzo!

Zaczyna się tak: biedny młodzieniec, korektor w stołecznym dzienniku, przybywa z naczelnym do domu lokalnego malarza. Chcą mu jakoś dopomóc, przez wzgląd na dawne czasy, ale wydaje się, że nadzieje na poprawę są raczej nikłe. Zainteresowanie gości od razu wzbudza córka gospodarza - śliczna i utalentowana Lydia. Oczywiście młodzi od razu przypadają sobie do gustu, ale wkrótce sytuacja każdego z nich zmieni się dość istotnie - ojciec dziewczyny umiera, nie pozostawiając dziecku nic, co miałoby jakąkolwiek wartość. Arvid (Sverrir Gudnason) natomiast dostaje coraz więcej zleceń w redakcji. Tym dwojgu nie jest jednak pisane wspólne szczęśliwe życie, muszą bowiem dokonać wyborów z rozsądku.

zobacz galerię Kadry z filmu "A Serious Game", reż. Pernilla August

Autorka scenariusza Lone Scherfig (reżyserka "Była sobie dziewczyna"), do spółki z August wzięła na warsztat klasyczną powieść Hjalmara Söderberga z 1912 r. Twórczynie podjęły spore ryzyko, bo jak można opowiedzieć historię w starym stylu dzisiaj, nie popadając w sentymentalizm i utarte schematy? "A Serious Game" charakteryzują dwa elementy, które odróżniają ten film od tuzina podobnych. Pierwszy to występ Michaela Nyqvista w roli naczelnego gazety, nadającego ton, budującego atmosferę filmu i będącego częścią najlepszych słownych wymian między bohaterami. Drugi - to sylwetki kobiet, które chociaż odpowiadają profilowi "powieściowych matek, żon i kochanek", momentami wydobywają z literackich pierwowzorów elementy rewolucyjne, symbolizujące głęboki sprzeciw przeciwko przypisanym rolom i powinnościom.

[Magdalena Maksimiuk, 66. Berlinale]

1996-2017 Stopklatka SA